W wyroku z dnia 2.10.2014 r. w sprawie o sygn. akt XVII AmA 49/12 Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w dogłębny sposób pochylił się nad kwestią dotyczącą karania przedsiębiorców za stosowanie postanowień wzorców umowy wpisanych do rejestru niedozwolonych postanowień umownych. Przełomu w sprawie stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów dokonał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12.02.2014 r. o sygn. akt III SK 18/13, w którym to orzekł m.in. że ani wyrok Sądu Okręgowego – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, ani wpis postanowienia do rejestru nie wiąże w sprawach dotyczących innego przedsiębiorcy, nawet jeżeli kwestionowane w takim postępowaniu postanowienie wzorca umowy mają tożsame brzmienie, co postanowienia uznane wcześniej za niedozwolone i wpisane do rejestru. Praktyką naruszającą zbiorowe interesy konsumentów może być dalsze stosowanie postanowienia, którego treść jest identyczna z treścią postanowienia, które zostało wpisane do rejestru, tylko przez tego samego przedsiębiorcę, który uczestniczył w postępowaniu zakończonym wpisem do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone. Z uwagi na zasady ustalania niedozwolonego charakteru postanowienia wzorca umowy nie jest możliwe traktowanie jako praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów w rozumieniu 24 ust. 2 pkt 1 u.o.k.k. zachowania innego przedsiębiorcy, polegającego na stosowaniu postanowień wpisanych do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone i nakładania kar pieniężnych z tego tytułu.
Powyższy wyrok Sądu Najwyższego odwołał się do wyroku TSUE z dnia 26.04.2012 r. w sprawie C-472/10, jego treść „przekreśla możliwość uznania za bezprawne działanie przedsiębiorcy, który nie był stroną postępowania o uznanie postanowienia wzorca umowy za niedozwolone a stosującego postanowienia wzorców umów, które zostały wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone”.
Ponadto wskazać należy, że w wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie, XVII Wydziału Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, wskazano, że niejednoznaczny jest pogląd doktryny dotyczący maksymalnej wysokości odsetek, a mianowicie czy zastrzeżenie w treści czynności prawnej i żądanie odsetek przekraczających czterokrotną wysokość stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym dotyczy wszystkich odsetek.
Jednocześnie wskazać należy, że w wyroku tym, wskazano, że wynagrodzenie za produkt / cena może być skonstruowana w oparciu o różne składniki m. in. cenę uwzględniająca podatki, w tym podatek VAT lub w przypadku gdy charakter produktu nie pozwala na wcześniejsze obliczenie ceny, sposób w jaki cena jest obliczana, jak również wszelkie dodatkowe opłaty tj. za transport, dostawę, usługi pocztowe, a także w sytuacji gdy wcześniejsze obliczenie powyższych opłat nie jest możliwe, informację o możliwości wystąpienia dodatkowych kosztów.